Blog

Kerstverhaal: De Grove Den

Onderstaand kerstverhaal is door koorlid Paul van Driessche voorgelezen tijdens ons kerstconcert. Hij heeft het zelf geschreven.

De Grove Den

De winter was veel strenger dan je zou verwachten. Het was 2016, overal las je over de opwarming van de aarde.

In het Mastbos echter vroor het en viel de sneeuw nu eens in vrolijk dwarrelende vlokken, dan weer in striemende, ijzige strepen.

Midden in het bos, niet ver van de Eeuwigheidslaantjes stond de oudste den van het Mastbos…… om precies te zijn een Grove Den. Hij was als jong dennetje aangeplant in 1515 en elk jaar bij het uitdunnen van het bos over het hoofd gezien.

Meer dan 500 jaar was hij nu en hij voelde zich beter dan ooit. Hij stak met kop en schouders uit boven alle andere bomen in het Mastbos en ondanks de zware sneeuwlagen die op zijn takken rustten had hij het gevoel de hele wereld aan te kunnen.

Weliswaar kon hij niet van zijn plaats, zijn wortels aardden diep in de Brabantse zandgrond, maar door zijn enorme hoogte kon hij heel ver kijken.

Dat deed hij ook…..

En hij keek nieuwsgierig tot ver over de grenzen…..

Hij keek naar het Noorden, waar de ijzige wind vandaan kwam, en zag verloren ijsberen rondlopen op afbrokkelend  poolijs…..Brrrr…laat ze maar naar mij komen zei de Grove Den  tegen een Vlaamse Gaai die bij hem kwam schuilen voor de sneeuw.

Hij keek naar het Westen, waar het grote continent lag…al door Columbus ontdekt voor hij in het Mastbos geplant was…..en hoorde en zag een en al tumult….roepende en tierende mensen……het ging over een nieuwe president….

Waarom doen mensen toch zo tegen elkaar……zuchtte de Grove Den en keek vertederd naar de pluimeekhoorn die lichtjes snurkend zijn winterslaap deed in een van de holtes van zijn stam.

Hij keek naar het Zuiden en schrok….even was hij in gedachten  weer aangeland in 1944….Breda bevrijd ….de Polen…..het drama op de Vloeiweide hier niet zo ver vandaan…….bommen en kapotte huizen in de stad….

Maar dit was ver weg……een gloeiende gloed boven Aleppo…..instortende gebouwen in Homs…..krijsende kinderen in hospitalen….boosaardige jongemannen….

Even liet hij moedeloos zijn takken hangen…wat sneeuw viel dof op de grond…maar richtte ze op toen hij zag dat een vlucht ganzen beschutting zocht………Kom maar bij mij… bromde hij……

De Grove Den strekte zich uit en keek naar het Oosten…..zocht naar de karavaan met de drie Wijzen die zoals alle voorgaande jaren op zoek waren naar het Kind….maar kon ze niet ontdekken….wel zag hij drommen mensen oprukken naar het grote buurland……..hoorde:  Wir schaffen dass, maar ook: Wir wollen sie nicht….ook brand, geschreeuw en aanranding…..

Even werd hij moedeloos en wilde zich gewonnen geven aan de zware sneeuw….morgen zou een argeloze jogger hem wel vinden….geknakt na 500 jaar….

Nog eenmaal richtte de Grove Den zich op om die prachtige omgeving waar hij zo lang op neer had gekeken nog eens te zien…

Daar zag hij de toren van de Grote Kerk…toch zo’n 200 jaar ouder dan hij zelf was…..mooi verlicht…

Zachte samenzang steeg op door de verlichte vensters…..ja natuurlijk….. het was Kerstmis…..het vrome land van meneer pastoor en de strenge bijbel had hij in die 500 jaar zien veranderen in een land met danceparty’s en lege kerken….en wonderlijk genoeg waren die met kerstmis weer vol met tijdelijke gelovigen.

Ja……hij hield van die stad….zag de weer geopende Haven….de Nieuwe fontein op het Kasteelplein….de meanderende Mark….en zag hoe de mensen hun best deden…

Het leven werd geleefd, er werd gewerkt, gefeest, gestorven en geboren…..

De Grove Den rekte zich uit en keek naar Bavel….pas nog was daar een kind geboren…een jongetje….

Ze noemden hem Pim

Hij glimlachte…..  voelde tintelende sappen door zijn oude ledematen stromen en tussen de steeds maar doorvallende sneeuwvlokken hoorde je zijn gewoei dat langzaam overging in een  diep fluisteren…..waar een kind is geboren is hoop…..waar een kind is geboren is hoop…..!