‘In de beperking tekent zich de meester’. Dat geldt ook voor het Breda’s Mannenkoor. Na het jubileumjaar, waarin groots werd uitgepakt, is alles dit jaar wat kleinschaliger. De zaal, de stad, de muzikale omlijsting. De kwaliteit heeft daar echter zeker niet onder geleden. Het is een mooi en aangenaam concert. De mannen zien er gesoigneerd uit met hun witte sjaals, hetgeen niet kan verbloemen dat de meeste hoofden inmiddels ook aardig wit zijn. Dit ondanks de strofe van Henk van der Maaten over de jeugdige uitstraling van dit immense mannenkoor. Henk was deze keer niet de enige solist.  Nico Bolmer zong met passie een lied in operettesfeer en ook Loek Rompa klonk als een klok. Leuk die solisten uit ‘eigen stal’.  Verder verbaas ik me, keer op keer, over het feit dat een enkele vrouwenstem zo los kan komen van het ‘geluid’ uit 100 mannenkelen. Toch ook altijd weer mooi zo’n vrouwelijk element bij een concert!  Ik weet dat de mannen dat vaak ook nog om een heel andere reden beamen.  Dat de Wereldbende jong en enthousiast was, bleek meteen na de pauze.  Wat een levensvreugde en welk een muzikaal plezier straalden ze met elkaar uit. Een genot om naar te kijken en om naar te luisteren.  Last but nog least wil ik het sprankelende piano intermezzo van Joep niet onvermeld laten.

Na ‘de proef op de som’ door Hans de Wit tijdens het Gevelconcert  weten we inmiddels hoe moeilijk het is bij je eigen partij te blijven en je niet van de wijs te laten brengen. De bewondering voor ‘onze zangers’ is daardoor alleen maar toegenomen. Petje af mannen voor dit prachtige concert met een gevarieerd repertoire. Voor mij is die middag de zon ook in De Nieuwe Nobelaer volop gaan schijnen.

Een trouwe vriendin.