Sinds maart van dit jaar is het noodgedwongen heel stil in ons koor, nauwelijks of géén repetities, géén uitvoeringen en dus ook geen kerstconcert dit jaar! We vinden het heel erg jammer dat het hierdoor voor ons allen letterlijk een hele stille kerst dreigt te worden.

Om dit niet te laten gebeuren hebben we het idee van koorlid Egbert Hendriks opgepakt en  met hulp van koorlid Simon Keep een mini-kerstconcertje samen gesteld om zo een beetje in de kerstsfeer te komen.
Open het filmpje hieronder en geniet 10 minuten van de prachtige klanken van ons koor.  We hopen dat u er van geniet!

Wij wensen u een blijde en goede kerst toe

Redactie Nieuwsklanken:
Eugène Quadekker, Dré Dekkers, Fons van den Broek en Hans de Jong

De zachte landing van Snowy Sneeuwvlok

Al geruime tijd was er boven Breda een vreemd meteorologisch verschijnsel waar te nemen.
Voordat de regen in een loodrechte beweging op de bodem terechtkwam had deze hoog in de atmosfeer met woeste horizontale luchtstromingen te maken die de neerslag van links naar rechts deed schieten voordat deze uiteindelijk de afslag nam naar het aardoppervlak.
Waarom juist boven Breda?? Niemand wist het…. Had het te maken met dat uiterst vreemde jaar 2020?
Het werd pas echt spectaculair toen op de avond voor Kerstmis de regendruppels langzaam overgingen in wollige sneeuwvlokken. Voordat deze een zachte landing maakten hadden ze er hoog in de lucht al een adembenemende reis opzitten.
Meer dan op andere avonden was het voor de sneeuwvlokken bijzonder om juist op kerstavond naar beneden te dwarrelen….
Snowy Sneeuwvlok had een zwak voor Breda…. ook vorig jaar had hij de bodem in de mooie Brabantse stad bereikt…
Nu vloog hij op enkele honderden meters hoogte, op handen gedragen door een van links naar rechts schietende wind boven het centrum. Ha…. hij gierde het uit, hij schaterde van plezier als hij zich weer eens afzette en over zijn maatjes heen duikelde….
Daar kwam Breda…. zoals gebruikelijk versierd door vele kerstlichtjes…. Joepie!! Snowy verheugde zich weer op die aanblik van die drukke stad, gezellig, met overal muziek, bier en glühwein….
Rakelings scheerde hij langs de haan op de Witte Toren van de OLV kerk en pinkte even een traantje weg…. het was nog maar twee jaar geleden toen bovenin de toren het bevroren lichaam van de Oude Beiaardier gevonden was….
Om even naar het Mannenkoor te luisteren die vast gewoontegetrouw hun kerstliederen zouden zingen liet hij zich vanaf de vergulde Haan zakken naar
het dak van de kerk…. hij hoopte op wéér die hilarische Elvis-kerstliederen net als een paar jaar geleden….

Hij hóórde nog niets…. ze hadden vast even pauze….
Aan z’n magere, ijzige armpjes liet hij zich voor een van de gotische ramen zakken, om naar binnen te kijken. Maar hij zag géén feestelijk verlichte kerk, hoorde géén Hallelujah, géén gekuch en gesnotter. Het prachtige godshuis was helemaal donker en er was niemand! Hij keek naar de Grote Markt…. leeg…. géén terrassen…. géén mensen…ook de duiven waren weg…. en waar was de ijsbaan …??
Onverwachts kwam er een vlaag wind die Snowy Sneeuwvlok weer meenam hoog de lucht in…. Er was iets flink mis in Breda…. en waar was toch het Mannenkoor?!
In glijvlucht buitelde hij richting de Haven…. ’t Sas…. léég, de Havermarkt…. léég, snel naar Haven 7…. misschien hadden ze nog een korte repetitie!
Boven het pleintje van het prachtige repetitielokaal remde Snowy af, botste tegen een medevlok…. ‘sorry hoor!’…. en op een zachte fleem luchtthermiek had hij even goed de kans het oude pand te bekijken. Het was er donker…geen zanger echter te zien…. Door de dichtbevroren ruiten leek het alsof het al zeker een half jaar niet betreden was….! Een half jaar geen dirigent Hans voor de mannen, geen André achter de piano, geen Pierre achter de bar…. Snowy zuchtte diep…. wat was hier aan de hand…?
Maar meteen werd hij meegenomen door een gemene harde vlaag die hem, na wat tegenstribbelen boven de Wilhelminastraat deed belanden…. ha, daar…. een fietser…. het was voorzitter Theo….! Die was toch zeker wel op weg naar de Grote kerk! Snowy riep hem toe “wacht Theo, wacht…. ”, maar Theo was al te ver weg….
Een grote ongerustheid over het lot van het Mannenkoor maakte zich meester van Snowy Sneeuwvlok…. radeloos buitelde hij verder, als je goed luisterde hoorde je hem boven de wind uit jammeren…. pas boven de Pelsakker kwam hij enigszins tot rust…. In de duisternis was één raam hel verlicht…. Snowy liet zich nieuwsgierig zakken en zag iemand verwoed zitten tikken achter zijn laptop…. verrek, het was die schrijver van het Mannenkoor, Pedro…. die was vast weer een nieuw hoofdstuk van zijn Historisch Epos aan het schrijven…. biertje naast zich….
Snowy kreeg weer moed…. en wilde nu het naadje van de kous weten…. het Mannenkoor zong niet, maar was dus bezig met andere dingen….!
Al botsend ……”au joh, val naar beneden”…. tegen zijn medevlokken, arriveerde Snowy boven Bergschot. Hier woonde Hans Talboom…. als Hans
ook thuis zat wist Snowy het definitief…. het Kerstconcert van het Mannenkoor zou dit jaar, 2020, niet doorgaan!
Langzaam dwarrelde hij naar beneden en zag door het stemmig verlichte raam Hans, gezeten aan een sober gedekte tafel en alleen vergezeld van Ria, een ietwat ondermaatse, gebraden kalkoen aansnijden…. geen kinderen, geen kleinkinderen…. alleen Hans en Ria…. duidelijk in afzondering, een zelfgekozen quarantaine….
Het was Snowy nu overduidelijk…. geen Kerstconcert van het Mannenkoor in de kerk dit jaar…. Even hélemaal confuus bereikte hij bijna de grond in de tuin van de Talbooms maar voordat hij daar voorgoed zou moeten blijven liggen nam een felle vlaag hem weer al mee….
Nadat hij nog even een omweggetje via de Brahmsstraat was gewerveld en zag dat het oudste koorlid heertje Gielen al lekker in zijn bedje lag te slapen pakte een gigantische vlaag hem op, en al gillend vloog Snowy omhoog…. hoger…. en nóg hoger totdat hij onder zich het hele lege, doch vredige Breda zag liggen. Een hoopvolle gedachte kwam in hem op…. dit Breda had belegeringen door de Spanjaarden overleefd, met hulp van de Polen de Duitsers eruit geknikkerd…. Breda had dit allemaal overleefd…. Breda zou ook zeker ook deze lege Kerst overleven….
Snowy Sneeuwvlok besloot dat het tijd werd voor een zachte landing…. als aan een parachute daalde hij…en al sturend kwam hij achter het zwembad Wolfslaar te hangen…. daar precies boven het kleine amphitheater achter het zwembad, waar het Mannenkoor triomfen had gevierd, kwam Snowy Sneeuwvlok zachtjes neer bij al zijn witte broertjes en zusjes met in zijn ijzige oortjes ijle klanken…. ooit gezongen door het Mannenkoor…. ”how fragile we are, how fragile we are”….