EEN ZEER GESLAAGDE CONCERTREIS
De jubileumreis naar Leipzig, Meissen en Dresden van 28 mei t/m 1 juni was een bijzonder geslaagde reis. De reiscommissie, bestaande uit de zangers Matt van Bragt en Jan Vlieg, plus BM Vriend Machiel de Bruijn oogstten dan ook veel lof voor de wijze waarop zij de reis, in samenwerking met Reisbureau De Pelikaan, in elkaar hadden gestoken. Chris Knook tekende voor een zeer praktische en informatieve reisgids. Van de zangers werd veel gevergd, omdat er maar liefst 6x moest worden opgetreden. De inzet bleef evenwel tot en met de laatste noot hoog. Dit had zeker te maken met de wijze waarop Hans de Wit aan elk optreden een eigen sfeer wist mee te geven. Inspirerend waren ook de historische ‘podia’, zoals de St. Nicolaï Kirche (de ‘protestkerk’ waar de val van De Berlijnse Muur werd ingeluid) en de Thomas Kirche (waarin zich het graf bevindt van Johan Sebastian Bach). Ontegenzeggelijk heeft BM veel indruk gemaakt op de vele toehoorders zo her en der. Bij menigeen biggelden de tranen van ontroering over de wangen. En een Amerikaanse muziekdocent, die speciaal met een aantal leerlingen naar het avondconcert in St. Nicolaaskerk was komen luisteren, toonde zich verbluft toen Hans hem vertelde dat het Breda’s Mannenkoor uit amateurzangers bestaat die slechts een maal per week repeteren.
HDW, BOURGONDIËR EN VAKMAN
Een van de moeilijkste opgaven waarvoor ieder BM bestuur zich gesteld weet, is het vinden van het juiste evenwicht tussen kwaliteit en gezelligheid. Een goede balans hiertussen heeft een positieve invloed op de vitaliteit van het koor. BM mag zich daarom gelukkig prijzen met Hans de Wit, een gedreven vakman met een gezonde Bourgondische inslag. Maar laat je niet misleiden door zijn ontwapenende ‘Wein, Weib und Gesang’ uitstraling. Hij staat pal waarvoor hij staat en weigert concessies te doen aan zijn muzikale principes. Bij repetities en uitvoeringen legt Hans er dus ‘de zweep over’. En wee degene die zich niet gehouden acht aan het gentleman agreement om vóór uitvoeringen geen alcohol te drinken. Loes, partner van het kersverse koorlid Rob Kraakman, was hiervan getuige en schreef hierover in een verslagje: “Bij enkele dissidenten liep hij rustig langs, tilde het drankje op en keek de persoon heel streng aan. De lichaamstaal van onze dirigent is onweerstaanbaar!”
DE ONZICHTBARE HAND VAN JAN VAN OUDHEUSDEN
Muzikaal gesproken deden alle binnenconcerten niet voor elkaar onder, maar als je aan de meegereisde zangers, partners en Vrienden zou vragen “wat maakte de meeste indruk?”, dan zou de uitslag luiden: “het optreden in de Protestantse Johanneskirche van Meissen”. Aanvankelijk zag het daar helemaal niet naar uit. Een gesloten kerk in een ‘achteraf buurtje’, niemand te bekennen met een sleutel en zangers die zich mopperend afvroegen: “Wat doen we hier eigenlijk?” Eenmaal binnen om in te zingen, bleek ‘het podium’ erg krap, stond er een heuse boom in de weg en deed de geluidsinstallatie het niet. Enfin. De boom werd naar buiten gesleept en het probleem met de versterking simpelweg opgelost door een stekker in het stopcontact te steken. De akoestiek bleek prachtig, maar zou er ook volk komen opdagen? Nou en of. Vlak voor de geplande aanvang van het 3e concert stroomde de ruimte vol. De dominee had heel haar geloofsgemeenschap gemobiliseerd en jong en oud vulden de banken. De stilte die neerdaalde na de inzet van Tebe Poem was meteen adembenemend. Volgens het programmaboekje zou hierna nog meer religieus werk gezongen worden. Maar Hans zou Hans niet zijn als hij niet had aangekondigd “Jongens, dat geloven we nou onderhand wel”. Feilloos de sfeer onder de zangers en publiek aanvoelend, werkte hij toe naar een muzikale climax met de Beatlesong When I’am 64 als uitsmijter. De enthousiast uitgevoerde ‘performance’ leidde tot de verblufte reactie: “ik wist niet dat er in Nederland zulke koren bestonden!” Maar wat velen van ons niet zullen weten, is dat de onzichtbare handen van Jan van Oudheusden en van zijn vrouw Annegret een belangrijke ‘voorwaardelijk steun’ in de rug van dit optreden betekenden. Overigens deed het echtpaar Van Oudheusden ook bij de organisatie van de concertreis naar Rothenburg en omgeving (2008) achter de schermen een fikse duit in het zakje. Jan (BM lid sinds 2004) is echter van het type ‘niet lullen, maar poetsen’. Je zult hem dus alleen maar met zijn diepe basstem horen zingen!